Ir al contenido principal

Entradas

Mostrando entradas de junio, 2010

SOCORRO, ATAQUE.

Tranquila, inspira, expira, inspira, expira, inspira, expira, serán cosas de la edad, inspira, expira, inspira, expira.... Tranquila, inspira, expira. Todo pasa, tienes que superarlo, inspira, expira. ..... ya. conseguido, no puedes permitir que te afecte, ya esta.

Las cosas claras y el chocolate espeso.

Considérome yo de duro corazón, o en otras palabras, de dificil afección, sea esta solo, la carcasa que muestro, pues a la mínima siento, lo que me gusta creer que no, irresponsabilidad, de duro carácter que creo controlar, con mi mente. No entra en mi cabeza, las actuaciones de la gente. En que mundo vivimos, si no somos más que cuatro fideos, en un plato de garbanzos, creyendose cocidos, por las leyes del saber. Nada pasa por encima de mí, eso me gusta creer, no hay respuesta terca que no pueda contestar, pero... ¿Qué son esos extremos? Casos de prohibición, de huelga, de ataques prolíferos, de pasotismo, de teatro, de falso patriotismo, de gasto incontrolado, de amargura, de impotencia, tristeza, ficticia diversión, desfase incontrolado podría continuar infinitas palabras que representen a nuestra sociedad actual, pero ¿de que serviría? Parece que no atendemos cuando nos piden ayuda, cuando otra voz pide auxilio, ¿Qué corroe nuestras mentes?, claro está que yo represento la p

Una clásica por favor.

Mala vida, amigo mío, mala vida, tenue color amarillo, rebosando espuma por las paredes, amargo sabor con consuelo salado, desesperación e insatisfacción por la necesidad de volar, volar, eso, volar, ordeno una y otra vez las zapatillas, reviso que todo esté en perfectas condiciones, tremenda virtud, ansiedad de gradas, cuestas, caminos, y acabar con este peso, que me tiene bajo tierra. Será el momento, el lugar, lento, me dicen, lento, no me gusta adelantar, pero esto requiere impaciencia, mejoría legítima, o puede que me ahogue, ¿no?, no me ahogaré, no vas a tener ese placer, esas ganas austeras, que considero chistes en tu boca, vuelca ingratamente; la caída es compleja, pero no, no lo tendrás, lejos, muy lejos, te pierdas entre las tenues heces que dejaste, para que él las creyera migas de pan. Penúltimo trago; golpe severo; abreté de piernas, pues,... Se acabó lo que se daba . La complejidad no es más, que el simple asunto.

¿Por qué?

¿Que hacías en mis tierras si te prohibí la estancia?, tengo un serio déficit, causado quizás por tu insolencia precoz ; insinuas dejadez en mi proyecto, pero no eres más que una copia del mismo. Integra tal vez, puede que lo consiquieras absorbiendo el artefacto vital, en diferentes energúmenos, tú, de los organos destrozados de aquellos, creyendo que sus condiciones eran óptimas, solo beneficiaste tu "pureza" convirtiendo en plata aquello que tocabas.

Ella 6.

Sin comerlo ni beberlo, sus cuerpos estaban sudados, situados en la cima más alta, gritando y gimiendo de placer, tu lengua en mi garganta, dando vueltas como si se acabara el mundo, choques desafortunados que indicaban que no serías mi destino, sumergidos en el último piso, las posiciones varían, movimientos suaves que se hacían bruscos por la necesidad de más, tumbados uno sobre el otro formando un solo uno, pensando sin pensar, mientras todo esto ocurre cuerpo y cabeza apunto de estallar, miles de dudas ocupan mis pensamientos, pero sigue el frenesí, dudo, sigue, dudo, no se que hacer, ¡Frena! Ya nos veremos, Ahora necesito pensar.

Ella 5.

Mag tenía que volver al trabajo, con los cuatro monos de siempre, los repugnantes olores..., pero esta vez iría para abandonarlo. Había sentido aquella mirada como suya, el día se estaba haciendo largo pero era perfecto, había superado sus miedos, creía en ella y era el momento de comenzar una nueva vida; la misma, pero con distintos pies. Llegó al pub y dimitió diciéndole al jefe que ella triunfaría, que lo sabía, y que gracias por todo. Volvió a la fiesta de Maika, y estubo hablando con el chico de la tienda, su nombre era Pablo... y había descubierto que siempre lo había necesitado sin saberlo, era como... si se conocieran de antes... eran diferentes, raros o especiales, sí, especiales, preferían llamarlo así... CONTINUARÁ.

Ella 4

Salió corriendo de allí, había gastado demasiado tiempo pero no se arrepentía. Su misión no era otra que preparar una fiesta de despedida a Maika, una de sus mejores amigas, pues pronto partiría para continuar sus estudios y no volvería a verlas en años, todo estaba casi preparado, cartas, cena, música, confeti y miles de tonterías más que habían encontrado adecuadas para que fuera la mejor noche de Maika dejando de lado que partiría dos días después, cantaron, bailaron, bebieron, jugaron, rieron, lloraron(pero esto mejor no recordarlo). Lo que nunca imaginó Mag fue que entre la multitud de jóvenes que daban ánimo a la fiesta se encontraría al chico de la tienda...El artista (como lo llamaba ella) Sus miradas se cruzaron con perplejidad, pero tras pasar una chica con bebidas en una bandeja justo por el punto de visión compartida, Mag... desapareció. CONTINUARÁ

Temblando.

Tus ojos, Tu nariz, tu esmirriado cuerpo, tu alocado pelo, tu olor, tu mirada...otra vez, Temblando, estoy temblando, vuelve ese cosquilleo en el estómago que había olvidado, temblando, Frente a frente, cara a cara, sin suceso, tu alocado pelo, silencio, miradas, tu nariz, mi estómago, temblando. Tu nariz. Un deseo en la hoguera.

Que estaba de vuelta...

soñaba con poetas... tenía miedo, dudas, lloraba la ausencia, pedía tiempo, perdía el tiempo. La nit ha sigut fosca, Malgrat que no haga dormit La por s´acosta, Pense en els teus llavis, recordé el teu pit, No et sent al meu costat, Pot ser no ets, Pugui ser haja sigut, Només, un somni de xiquet. Pienso que esto no tiene salida, Pero, jamás recurrir a la huida, Si et va be...

2x1

Por Valencia de la mano, siento extraña sensación, se aproxima ya el verano, se acabó la dilación. http://www.youtube.com/watch?v=vuE5bciVDT0&feature=related Fuerte te crees, pequeño estas. Se de sobra, que no soy la única con miedo; prueba a soñar.

Ella3.

Tras estos momentos de ausencia temporal y moral, salió de casa para hacer la rutina de todos los días, pero era diferente, tenía una energía especial, no había pasado nada, pero se sentía bien, Maggi gustaba de admirar y sentir en la cara el frescor de la mañana junto a los primeros rayos de sol, encontrarse por la calle con conocidos y guiñar el ojo a la vez que un tímido gesto de sacar la lengua; Mag gustaba también de saludar a todos aquellos que no conociera, principalmente las personas mayores, para hacer un recuento de las tres posibles respuestas de los receptores del saludo;1. una cara de sorpresa o indiferencia. 2.un saludo o 3. una sonrisa por respuesta con la lectura entre líneas de "aún queda gente así", en el autobús miraba las musarañas mientras pensaba en él, a la vez que jugaba con el coletero negro del que disponia siempre en la muñeca derecha como socorro en caso de temperaturas elevadas, tras pasar las tres primeras paradas dirigía su vista hacia el reloj,

Ella2

... Las sábanas todavía acariciaban sus mejillas, sentia la suavidad y pensaba que no quería salir de allí, cerraba los ojos con fuerza queriendo soñar con él, pero él... no aparecía; su rostro no era definido, ni siquiera podía ver el color de su pelo. Con una mano retiró la cubierta que le cubría y empezó así un nuevo día, cansada del día anterior calentaba leche en un pequeño cazo, y admiraba como caía, con esa fuerza y ligereza en el interior del alargado vaso, las tostadas se estaban calentando, cada pequeño mordisco de aquel desayuno silencioso, lento, muy lento en que solo estaban ella y sus pensamientos era la recarga que necesitaba, casi el momento más feliz del día. Salió de casa pensando que sería un día especial y decidió ir a la floristería a comprarse una única flor porque pensó que lo merecía, una cala, su flor favorita, pero solo una, no hacía falta más. La llevo a casa, era fuerte pero delicada a la vez, la puso en el comedor como centro de mesa, en un viejo y simple

Ella1

Margarett Risson, era una estupenda cantante, de aquellas que podía llegar a las más altas cimas del triunfo. Pero... eso eran solo sueños y paparruchas; pisando la realidad se encontraba en un antro donde solo acudían borrachos, miserables y alguno que otro personaje de apariencia extraña. Cada noche Mag cantaba una canción tras otra mostrando su cuerpo y jugando sobre la tarima con obligación a sonrreir por aquello de lo que no se sentía orgullosa, veía como los cuatro hombres de siempre, (si es que se podían catalogar como tales) babeaban bajo sus piernas pidiendo más de lo que ella estaba dispuesta a dar; ellos olían a una mezcla de humo y noches sin ducha, añadiendo a este repugnante olor la fuerte cerveza importada de un país lejano que no puedo recordar. Terminada la actuación, Maggi reflexionaba en su camerino frente al espejo viendo en lo que se había convertido; ¿acaso había perdido su potencial?, ¿elegía siempre el camino incorrecto?, ¿o su destino era acabar con alguno d

¿Ingénua?

Vuelco esperado sin haberlo predicho; puede que mis ojos tuvieran que verlo, rebiento por dentro mientras los demás solo creen hacer gracia con el mero hecho de conocer la cicunstáncia. Risas a costa del trance, ironías y juegos de mesa, escucha insatisfecha, predicaciones en vocas ajenas, vuelve el dolor en el pecho, pierdo la fuerza, tengo miedo, mucho miedo, lo escucho, creo que no puedo seguir, ¡cada vez es más fuerte,! ¡los timpanos no pueden aguantarlo, me duele, mi nariz está sangrando, no puedo aguantarlo, no puedo aguantarlo, duele!

Sobreviviré

Bermell a les seues nasos, somriures que mostren la felicitat, d´un temps que ha sigut dur, sentiment d´autor extern fora de la realitat actual. Cansat d´alló que no te futur i desitjant cridar la chispa de la vida amb el teu somriure.

Disculpe; su abrigo y su sombrero, son solo un par más.

Entra en mis entrañas, cuando aún, noto las legañas. Depura mi locura, apacigua mis trincheras. Las lanzas están preparadas, los ecos nacen en las montañas y respiro el ser de mis derrames esteriotipados. Rompo como lluvia en mi lengua oscura, en mis visiones únicas y este dichoso don, que no es de palabra. Visualizo canas en ese, tu reflejo, que utilizo de glamuroso espejo y muestras marchita tu edad. Maduro fruto caído, pensamiento de dificil amor, que me hace de armas tomar. Me ausento en tu mundo marinero y logrado he mi objetivo. Pues... no quiero tu parte, pero si un fragmento conmigo. (Todo es justo como necesito)

¿Qué está pasando?

¿Acaso no somos los mismos? Acaso hemos cambiado, mientras que por una lado la distancia aumenta la probabilidad, por el otro separa más ese trabajo que ha costado dos años de cuidar tratandolo día a día; puede que el final no haya sido triunfal pero no vale dejar perder lo que habiamos ganado. No busco que solo seais lectores de esta edición, sino que vayais un poco más allá y penseis en estos últimos dias.

Un batec dins el cap.

On es el batec realment, ¿atracció o sentiment? El primer es el primer i ningu mai com ell, ¿o sí? Tal volta pugui ser el segon, el cuart, o fins l´infinit ell. Puc ser diferent, no mes cal comprobar- ho. Creus que no hi ha sorroll, creus que no puc ser enrrere, creus en l´imposible de tornar, pero quan menys t´ho esperes, surt el sol. Ara boira, més tard plou, com una gota d´aigüa en mig d´una sequia, queda desmostrat que mai es tard per començar, per coneixer més enya de les muntanyes i del centres comercials, de les pantalles i els tic tac del rellotge i les tecles de la tecnología. Dalt del tot, on el soroll de la teua veu puga arribar a tots com mai ho has fet, on respires amb els pulmons rebosant l´aire fresc del lloc on ets, on creus que ningu, ni cap cosa pot ferte mal; sempre tens coses per mostrar-li, no et fa falta ningú més, tan sol fer de dos, només un. El teu sol, la teua tardor, el teu hivern amb el seu fred donant pas al gegant abraç que estaves desitjant, la teu

Peca Rosa.

Parto de casa, rumbo a ninguna parte, mi cabeza aprecia los sonidos del por venir, un tiempo libre, desenfadado, divertido, risas amables se oyen en aquel lugar al que no he llegado, solo tengo que abrir la puerta y ¡sorpresa! Todo lo que he esperado siempre estaba ahí detras, solo tenia que mover el pomo, darle un giro a la forma de ver. Para tu sonrisa (Peca Rosa)

Strangers in the night.

¡Mamá!¡mamá! ¡tres centímetros más! El infante solo piensa en crecer, ser mayor, poder hacer lo que hacen los más altos, deseando este ponerse traje en algunas ocasiones, taparse la cara con kilos y kilos de maquillaje para ser o aparentar mayor belleza, unos tacones que tarde o temprano le pasaran factura resintiendo las rodillas, un cigarro entre los dedos por el hecho de decir, ya fumo, y miles de hábito insanos que se suman a este resumen, y dos años después, te das cuenta que ya has perdido esa época, que actualmente solo has de cumplir las obligaciones y que debiste haber dicho no a ese tipo de vida. No eres más que uno de la masa y crees tener ilusiones donde no existen. Pides consejo al superior y su respuesta es de mayor amargura a tu pregunta. Cada fruta tiene su época de cultivo y maduración pero finalmente todo es fruta y lo que hayas sido tú ya lo habrá sido él, aunque desde otro punto de vista. Finalmente; Strangers in the night en un mundo que perdió lo que creíamos lle

En tu cintura.

Luz de tus ojos color del mar, atrapan mi ser; me llenan por dentro, la espera se hace de rogar. Obstáculos dificultan el duro y amargo camino para tocar la última piedra, donde la historia no tiene fin.

Recuerdos de café

No solo significa noches de insomnio en el escritorio junto a un pitillo casi fundido que desprende un gran olor a tabaco negro y miles de apuntes desordenados que no hay por donde cojer. Hermoso, sí tú, después de tanto tiempo jugamos hoy en la misma base, con el mismo equipo y en el mismo campo, todo sucede en distintas estaciones, pero son los mismos lugares que recorriamos desde que nuestro calzado llevaba marcado un nº25 en la parte q rozaba el cemento y la arena del parque, hoy el tuyo casi dobla el nº que tengo en el recuerdo y nuevas pinturas han cubierto las grietasy paredes en las que nuestras amplias espadas se apoyaban para saborear los dulces y tostados caramelos que recibiamos al ir a su casa,ese sabor... intenso a café con leche que pese a odiarla en taza, tanto nos gustaba en aquel dulce. Esta mañana mamá,ha vuelto a traerlos como hizo cuando dejamos de pisar su casa; la vida de su hija, ha descendido y maldigo verla así, ella merecía mucho más. Pero, se que si un día

Son Sueños

Quién diría que tus pinturas me harían recapacitar. Escucho tu brocha acariciar el lienzo con expresión de furia e impotencia con las ganas de exteriorizar tu oscuro interior, ganas de rebentar cada uno de los óleos para formar con ellos un cúmulo de color lleno de expresión. Desgraciadament por bien o mal mis palabras no salen a borbotones como salían hace unos meses.Pero, puedo seguir intentándolo, porque sé que habrá tiempos mejores próximamente, cuando mi vana efervescancia se mezcle con la sociedad y reproduzca la serie de movimientos que le impide esta maldita cuarentena. (1)Acto de dormir. (2) Representación en la fantasía de sucesos o cosas mientras se duerme. (3) Proyecto, deseo o esperanza sin probabilidad de realizarla. (4)Quimera, ilusión, fantasía, somnolencia, adormecimiento. Todas estas palabras son definiciones que nos dan a conocer el significado de sueño. Te acuestas pensando en él y de despiertas pensando en el otro sin saber ni siquiera cual ha sido el giro qu

Cuestiones pasadas.

sabia que hacia lo correcto, lo sabía! la rabia en mi interior explota tras saber lo que ya tenia claro, todo un año dedicandome a aclarar las cosas y justo cuando las tenia aclaradas una rafaga de acumulado viento me dice que he de cambiar mi dirección, que no he dejar el tiempo correr que he de correr contra él, no una vez sino varias, nunca lo habria hecho pero lo hice, y yo digo por qué? nunca lo habria hecho, no hizo falta decir nada, fue rapido, un golpe seco, de los que duelen cuando se enfrian YA ES HORA DE DEJAR ATRÁS LOS ERRORES COMETIDOS HASTA EL MOMENTO, VOLVER A EMPEZAR, PUES A PESAR DE ESTAR EN UNA SUPUESTA NUBE DE PERFECCIÓN, NO TODO ES COMO PARECE , ES HORA DE CAMBIAR, ES HORA DE EMPEZAR , ES HORA SER, HORA DE ESTAR, HORA DE APROVECHAR AL MÁXIMO CADA MOMENTO, HORA DE SONREIR Y SER FELIZ! DE SER LIBRE DE VIVIR!!!!!!!! HORA DE SUPERAR TODO AQUELLO QUE NOS COACCIONA E IMPIDE LA TOTAL LIBERTAD! ESTAMOS LIMITADOS POR EL MEDIO, EXTERNO, INTERNO E INCLUSO POR NUESTRAS DIC

Parla, que jo t´escolte, sempre fidel guardant discret les meues conquistes, Parla,

Dulce rosa de los vientos del norte, siéntate tu cercana a mi vera, que cada mañana sea primavera, con el fin de jamas perder el porte. Solo una cosa te quiero decir, dulce rosa de los vientos del norte, seas consciente que mi vida es resorte, no hace mas que bajar y subir. Puede ser esto una gran virtud, o por contrario ser un gran defecto, pero me falla mi frágil salud. Que estés a mi lado causa efecto, además de servirme de ayuda, haces que así yo me sienta perfecto. SUAVES Y EMPALAGOSAS PALABRAS ABREN, ESTE MI LUGAR DE EXPRESIÓN, MUNDO EN QUE MI MENTE CRECE BUSCANDO LAS PALABRAS PARA TRAZAR LAS TRENZAS DE MI EVOLUCIÓN. SENTIMIENTOS DE TODO EL AÑO QUEDAN RECOGIDOS EN ESTAS ABURRIDAS PALABRAS, QUE ME OBLIGAN A LA PUBLICACIÓN CON FINALIDAD DE QUEDAR APARCADAS, NO SENTIRLAS DE NUEVO, Y ENCONTRAR EL ALIVIO EN MI TIERRA, MIS CALLES, EL PUEBLO, LA PISTA, EL CASTILLO Y SU LUNA, Y LAS DEMÁS COSAS QUE ABANDONÉ, BUSCANDO OLVIDAR POR UN TIEMPO AQUELLO DE LO QUE ESTABA CANSADA